چند وقتیه که بیشتر شناختمش ... شاید بشه گفت تازه دارم میشناسمش ... هر وقت که چشمم بهش میفته حس میکنم داره با اون چشاش منو به سمت خودش میکشونه ... یه جورایی حس میکنم یه لبخند سحر آمیز هم گوشه ی لباشه و داره بهم میگه : بیا ... داری با کی لج میکنی ؟ ... خودتم میدونی که آخرش میای سراغم ... 

همیشه فکر میکردم واسم یه دوست خوبه ... کسی که تموم لحظات غم و ناراحتیم رو با اون سر میکردم. 

حتی گاهی اوقات بهش گفتم از چی ناراحتم ... دوستی که یه روزی بهترین کس زندگیم بودم. همه کسم بود. باعث تموم بدبختیام شد. شروع اعتیادم با تعارف یه دختر بود و هوس من! وقتی که تعارفشو قبول کردم و رفتیم پارتی! اصلاً نفهمیدم چی شد. فقط اینو میدونم که اونجا همه چیز بود و من هم اونجا بودم!

همیشه فکر میکردم دوست خوبیه واسم؛ ذره ذره وجودم، روحم و زندگیمو نابود کرد ... احساسمو ازم گرفت ... شاید زیادم مقصر نباشه و تقصیر من باشه که به خاطر زیاد بودن با اون ، با دوستاش هم آشنا شدم ... وقتی باهاش بودم اصلا گذشت زمان و گرسنگی و تشنگی رو حس نمیکردم کم کم اینقدر مسحور شگفتی های وجودش شدم که دلم میخواست فقط به اون اکتفا نکنم ... دوست داشتم با کمک چیزای دیگه بیشتر درک و حسش کنم ... بیشتر بشناسمش ... واسه همین رابطم با دوستاش زیاد شد ... این شد که در طول روز بیشتر لحظاتمو با اونا میگذروندم و کم کم معتاد شدم ... اوایل متوجه تغییر رفتارم نبودم ولی بعد از گذشت حدود 2 سال از آشناییم با دوستاش فهمیدم که به چه دامی افتادم ... یه معتاد واقعی شده بودم ... با اینکه دیگه ازشون خوشم نمیومد ولی به خاطر اعتیادم که از همون شب اول شروع شد مجبور بودم برم پیششون وگرنه عصبی میشدم. درد زیادی داشتم و خودمو به هر دری میزدم تا بهشون برسم ...

این که حرف نمی زنم به خاطر این نیست که همه چی بر وفق مرادمه و هیچ چیز کم نیست.

اصلاً وقتی یه آدمی زیاد حرف می زنه آدم باید نگرانش بشه! اما آدمی مثل دکتر مثبت وقتی تریپ روشنفکری می گیره و تک جمله های قصار میگه و میره تو خط بچه مثبت ها ، یعنی نه تنها اوضاع خوب نیست بلکه خیلی هم قاراشمیشه!

خلاصه این طوریاست که این روزا آسه میام و میرم و به این فکر می کنم که یه آدم چند بار می تونه یه راه غلط رو هی انتخاب کنه؟!

مشکل این جاست که وقتی ندونی راهت کدومه و کجا می خوای بری دم به دقیقه می زنی تو یه بیراهه و سر از ناکجا آباد هایی در میاری که هیچ بنی بشری قبل از تو پاش به اونجا نرسیده!

بحمدالله در زمینه اعتیاد و معتاد پروری تونستیم بترکونیم و موفق شدیم سن اعتیاد رو به حدود ۱۴ الی ۱۵ سالگی کاهش بدیم و اصولاً در این زمینه هیچ یک از استاندارد های جهانی برامون رقمی به حساب نمیان! در هر صورت جمله بالا یکی از پرکاربردترین جملاتیه که هر روز میشنویم یا شاید هم خودمون به زبونش میاریم!